Zakres obowiązywania konwencji AETR i regulacje dotyczące czasu pracy kierowców
Konwencja została stworzona z myślą o ujednoliceniu przepisów dotyczących pracy kierowców w międzynarodowym transporcie drogowym. Jej przepisy obowiązują na trasach wykraczających poza granice Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz innych państw będących stronami konwencji. Dzięki temu regulacje mają zastosowanie w przewozach między krajami, które nie zawsze podlegają bezpośrednio unijnemu prawodawstwu.
Jednym z najważniejszych obszarów regulowanych przez AETR jest czas pracy kierowców. Przepisy precyzują maksymalny czas prowadzenia pojazdu, obowiązkowe przerwy oraz okresy odpoczynku. Zgodnie z art. 6 konwencji dzienny czas jazdy wynosi maksymalnie 9 godzin, z możliwością dwukrotnego przedłużenia w tygodniu do 10 godzin. Tygodniowy czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 56 godzin, a w okresie dwóch tygodni suma ta nie może być większa niż 90 godzin. Odpoczynek dzienny kierowców wynosi co najmniej 11 godzin, jednak może zostać skrócony do 9 godzin maksymalnie trzy razy w tygodniu.
Konwencja przewiduje również szczegółowe regulacje dotyczące przerw – po każdych 4,5 godzinach prowadzenia pojazdu kierowca musi odbyć przerwę trwającą przynajmniej 45 minut, którą można podzielić na dwa odcinki - 15 i 30 minut.
Przepisy konwencji uwzględniają także sytuacje szczególne, takie jak odpoczynek podczas transportu promem lub pociągiem. W takich przypadkach odpoczynek dzielony jest na trzy części, z których żadna nie może być krótsza niż 1 godzina. Ważnym wymogiem jest zapewnienie kierowcy odpowiednich warunków do wypoczynku, takich jak koja lub kuszetka.
Relacje między konwencją AETR, rozporządzeniem 561/2006 i polskim prawem
Choć konwencja AETR znajduje zastosowanie głównie poza granicami Unii Europejskiej, jej przepisy są ściśle powiązane z unijnym rozporządzeniem 561/2006, które reguluje czas pracy kierowców na terenie Wspólnoty. Obie regulacje mają podobny cel – zapewnienie bezpieczeństwa na drogach poprzez ograniczenie nadmiernej eksploatacji kierowców oraz ujednolicenie zasad w transporcie międzynarodowym. Jednakże rozporządzenie 561/2006 obowiązuje wyłącznie w granicach państw członkowskich UE i niektórych krajów EOG, podczas gdy AETR stosuje się w przewozach międzynarodowych, które wychodzą poza te obszary.
W Polsce zarówno konwencja AETR, jak i rozporządzenie 561/2006 znajdują odzwierciedlenie w ustawie o czasie pracy kierowców z 16 kwietnia 2004 roku oraz w przepisach Kodeksu pracy. Wprowadzenie tachografów cyfrowych, które obowiązkowo rejestrują czas jazdy i odpoczynku kierowców, ułatwia kontrolowanie przestrzegania przepisów, niezależnie od ich źródła.
Znaczenie powiązanych konwencji
Oprócz AETR istnieją inne międzynarodowe umowy, które wspierają funkcjonowanie branży transportowej. Konwencja TIR, regulująca procedury celne, umożliwia kierowcom szybsze pokonywanie granic międzypaństwowych poprzez ograniczenie kontroli celnych do kraju docelowego. Z kolei konwencja ATP określa standardy dotyczące przewozu towarów szybko psujących się, takich jak produkty spożywcze. Obie regulacje, podobnie jak AETR, wpływają na efektywność i bezpieczeństwo międzynarodowego transportu drogowego.
Zasady określone w AETR, w połączeniu z unijnymi i krajowymi przepisami, umożliwiają stworzenie spójnego systemu prawnego. Wzajemne uzupełnianie się tych regulacji pozwala na lepsze funkcjonowanie branży transportowej w Europie i poza nią, czyniąc ją bardziej bezpieczną, efektywną i transparentną.**
BE LAW. Radcy Prawni Bydgoszcz
ul. Jagiellońska 69/1 85-027 Bydgoszcz
Sekretariat:
tel:
email:
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.